Het verloren kalfje
Een verhaal van Ben.
Op woensdag 19 juni deed ik mijn gebruikelijke rondje over de velden. De blaarkopkoeien die droog staan, staan soms in het natuurgebied Ooievaarsplassen achter Haje op de A6. Ik wilde eens kijken naar de eerstvolgende koe die uitgerekend was om te kalven, over 14 dagen. Samen met drie studenten (Fleur, Saskia en Karlijn) van de dagopleiding van de Warmonderhof gingen we er naartoe.
De koe hadden we snel gevonden en had afgekalfd, maar het kalfje was nergens te vinden! De zoektocht ging direct van start; twee uur lang hebben we door de brandnetels en de muggen gesjokt, helaas zonder resultaat. Moe en jeukerig hebben we de koe uiteindelijk mee genomen, maar die moest natuurlijk nodig gemolken worden!
De volgende dag ben ik samen met onze medewerker Waqas weer gaan zoeken. We kregen er letterlijk en figuurlijk weer de kriebels van en weer was het kalf niet te vinden. De enige oplossing was de natuurlijke oplossing: morgen met de moederkoe weer terug naar het natuurgebied (een reis van 30 kilometer!).
Zondagmorgen vertrokken mijn vrouw en Waqas met Rexa 122, die helemaal geen zin had om weer weg te moeten van de kudde. Bij de Ooievaarsplassen bleek dat ze het touw had gebroken. Maar eenmaal door het hek het terrein in veranderde de koe! Haar neus ging omhoog, oren heen en weer en daar ging ze! Op een drafje rende ze langs het kanaal, even de bosjes in kijken, nog even door rennen, toen ineens een sprint tot ze plotsklaps stokstijf stil bleef staan met een gek loeitje. En wie kwam daar uit het water opgedoken, die vervolgens met een snoekduik onder de uier verdween? Jawel, een prachtig rood kalfje.. Moeder en zoon maken het prima en zijn weer veilig thuis op de Natuurhoeve G38.
